کاوش نظری در کرسی های آزاداندیشی

با گذشت بیش از ده سال از طرح ایده کرسی های آزاداندیشی توسط مقام معظم رهبری، دانشگاه های کشور همچنان در محقق ساختن این ایده، ناکام بوده اند. این مقاله می کوشد تا نشان دهد یکی از موانع نظری قابل توجه در سر راه تحقق این ایده، شکاکیتِ معرفت شناسانه به امکان گفتگو در نظریه پردازی های مدرن از سویی و از میان رفتن وحدت رویه در پرکتیس و اخلاق در فرهنگ مدرنیته، از سوی دیگر بوده است. دانشگا هیان ایرانی نیز به عنوان کنشگرانی که در صف اول مواجهه با امواج نظری و فرهنگی غرب بوده اند، با جذب بخشی از این حال و هوا، خواسته یا ناخواسته، تمایل چندانی به گفتگو نشان نمی دهند. این مقاله با محور قرار دادن آرای السدیر مک اینتایر، می کوشد تا این مسئله را بکاود. یکی از اصلی ترین مسائل مورد توجه مک اینتایر، از میان رفتن امکان گفتگوهای عقلانی در فرهنگ مدرنیته است. او عاطفه گرایی، چه در حوزه نظری و چه در عرصه اجتماعی را دلیل عمده ای برای این مسئله می داند و برای ایجاد امکان دوباره گفتگوی عقلانی، می کوشد تا نظریه عامی از فضائل را بپروراند؛ و اهمیت پرکتیس، تاریخ و سنت را برای تحقق هر گونه گفتگویی خاطر نشان سازد. این مقاله با بهره گیری از این دستگاه نظری، می کوشد تا در نهایت نشان دهد چگونه بازسازی دوباره مبنای واحدی برای اخلاق و پایبندی به سنت، می تواند شرایط لازم برای تحقق ایده کرسی های آزاداندیشی را فراهم آورد.